Кори курси аз математика

Дар компютерҳои фардӣ яке аз масъалаҳои асосӣ сохтани барнома мебошад. Барои сохтани барномаи ҳалли ягон масъала бояд аввал алгоритми он тартиб дода шавад. Баъд дар асоси алгоритми тартибдодашуда бо истифода аз ягон забони барномаронӣ коди он сохта мешавад, ки барнома ва ё коди барнома номида мешавад.

Бо мафҳуми алгоритм одамон дар ҳар қадам дучор меоянд, аммо ба он эътибор намедиҳанд. Таърифи алгоритм чунин аст:

Пайдарпаии амалҳои мақсадноке, ки иҷро карда шудани онҳо ба ҳалли масъала меоваранд, алгоритми ҳалли масъала номида мешавад.

Яъне ҳар он коре, ки мо дар зиндагӣ мекунем, аз рӯи алгоритме иҷро карда мешавад. Масалан, пухтани хӯрок, сохтани ягон асбоб, сохтани хона аз рӯи нақша, пӯшидани фарши хона ва ғайраҳо.

Калимаи алгоритм аз талаффузи лотиникардашудаи номи математики бузурги қарни IX –Алхоразмӣ пайдо шудааст.

Ин мафҳум дар аввали пайдоишаш ҳамчун қоидаи иҷрои амалҳои арифметикӣ барои ададҳои бисёррақама фаҳмида мешуд.

Аз нуқтаи назари Алхоразмӣ миқдори қадамҳои алгоритм охирнок ва беохир мешаванд. Ҳоло барои ин ду ҳолат мисолҳо меорем. Масалан, барои гирифтани натиҷаи тақсими адади 77 ба 7 дар расми зер алгоритми охирнок пешниҳод шудааст. Дар расми дигар бошад, алгоритми беохири натиҷаҳои тақсими адади 10 ба 3 пешниҳод шудааст

Алгоритм аз рӯи сохтор се хел мешавад: алгоритми хаттӣ, шоханок (шартӣ) ва даврӣ.

Хосиятҳои алгоритм.

1.Дискретӣ – тақсимкунии алгоритм ба марҳалаҳои (қадамҳои) алоҳидаи охирнок.

2.Аниқӣ – аз рӯи тартиби муайян ва мушаххас иҷро гаштани қадамҳо.

3.Детерминантӣ(муайянӣ) – фаҳмо ва қобили қабул будани ҳар як қадам барои иҷрочӣ.

4.Натиҷанокӣ – пас аз иҷрои ҳамаи қадамҳо ҳатман соҳиби натиҷаи зарурӣ шудан.

5.Оммавӣ – истифодаи алгоритм барои ҳалли синфи масъалаҳои навъи якхела.

Таъминоти барномавии компютер. Компютер бе истифодаи барнома ягон амалро иҷро карда наметавонад. Барномаҳо дар хотираи компютер ҷойгир карда мешаванд. Як барномаро бо барномаи дигар иваз намуда, компютерро барои ҳалли масъалаи тамоман дигар истифода бурдан мумкин аст.

Тарзи иҷрои компютерии барнома чунин аст. Аввал протсессор барномаро аз хотираи беруна (масалан, винчестер) ба хотираи фаврӣ ҷеғ мезанад. Пас аз он фармонҳои барномаро пай дар пай мехонад ва бо додаҳое, ки барои иҷрои ин фармонҳо лозиманд, амалҳои заруриро иҷро менамояд. Баъд натиҷаи ҳосилшударо аз хотираи фаврӣ ба хотираи беруна мефиристад.

Маҷмӯи барномаҳои дар хотираи компютер маҳфузбуда таъминоти барномавии компютерро ташкил медиҳад.

Таъминоти барномавии компютерҳои муосир ҳазорҳо барнома, аз қабили бозиҳои компютерӣ, барномаҳои коркарди матнҳо, ҷадвалҳои электронӣ, пойгоҳи додаҳо, барномаҳои хидматӣ ва ғайраро дар бар мегирад.

Барои ба воситаи компютер иҷро намудани алгоритмҳо забонҳои махсуси алгоритмӣ эҷод шудаанд. Онҳоро забонҳои барномарезӣ мегӯянд. Яке аз чунин забонҳо Фортран (Fortran: Formula Translator – тарҷумони формулаҳо) ном дошт, ки дар охири солҳои 50-уми асри ХХ пайдо шудааст. Забони дигаре, ки дар пешрафти илми информатика ва пайдоиши дигар забонҳои барномарезӣ таъсири калон расонидааст, Алгол-60 (Algol: Algorithmic Language – забони алгоритмӣ) ном дошт, ки вай солҳои 60-уми асри гузашта эҷод шудааст. Забонҳои дигари барномарезӣ Ассемблер, Ада, Бейсик, Кобол, PL/1, Паскал, Си, Visual Basic, JAVA, С++ ва ғайра мебошанд.

Калидвожаҳо: Алгоритм маълумоти точики, Тарзхои тасвири алгоритм, Хосиятхои алгоритм, реферат, кори курси, маводхои точики, забони барномасози, аввалин забони барномасози, Мафхуми алгоритм, алгоритм чист?, намудхои алгоритм, алгоритм чи тавр тасвир карда мешавад?

Илми фарҳангшиносӣ яке аз илмҳои қадима буда, комёбиҳои фарҳангии давраҳои гуногуни ҷомеаи инсониро фаро мегирад. Омӯзиши илми фарҳангшиносӣ ба аҳли башар им­коният медиҳад, ки аз дастовардҳои бузурги фарҳангу тамаддуни гузаштаю имрӯзаи худ огоҳ шаванд ва ба пешрафти он мусоидат намоянд.

Ҳанӯз дар охири асри XIX ва ибтидои асри XX дар Евро­па омӯзиши илми фарҳангшиносӣ ба роҳ монда шуда буд, ки он мақсаду вазифаҳои муайяни худро дошт. Бо омӯзиши фарҳанг инсон мушкилоту камбудиҳои тамоми форматсияҳои чамъиятиро барои худ ошкор намуда, барои дар оянда содир нашудани онҳо кушиш ба харҷ медиҳад.

Ягон фард худ одами маданӣ тавлид наёфтааст, балки дар ҷомеа хусусиятҳои маданиро аз бар карда, онро зина ба зина ташаккул додааст. Таърих собит намудааст, ки дар ҷомеаи инсонӣ шахсиятҳое буданду ҳастанд, ки ба пешрафти фарҳангу тамаддуни инсоният саҳми арзанда гузоштаанд ва мегузоранд. Ва таърих шахсонеро ҳам медонад, ки ба пешрафти фарҳангу тамаддуни аҳли башар таъсири манфӣ расонидаанд ва мерасонанд.

Маданият ва предметҳои он аз тарафи инсон аз давраҳои кадим то инҷониб ба вуҷуд оварда шудаанд. Аз ин рӯ, инсон соҳиби маданият ва маданият хоси инсон дониста шуда, фарҳанг хамчун субъект инсонро ба объекти худ табдил дода­аст.

Инсон предметҳои гайримадании тайёри табиатро бомақсадона истифода бурда, аз онҳо предметҳои маданӣ меофарад.

Намояндагони зиёди илму фарҳанги Шарқу Ғарб ибораҳои гуногуни фарҳангро истифода бурдаанд.

Мутаффакири барҷастаи Шарқ Абунасри Форобӣ дар вақташ лоиҳаи итгтиҳоди ормонии одамонро пешниҳод намуда буд, ки аз рӯи он мардум дар иттиҳод дар асоси амали қонун арзи зист доранд ва ҳукми қонун кафили хушиву хуррамии онҳо аст. Ба андешаи Форобӣ шаҳри ҳақиқӣ бояд дар чои мувофиқ бунёд ёфта, талаботи мардумро қонеъ намояду, миёни аҳолӣ ахлоқи нек ва эҳтироми байниҳамдигарӣ устувор бошад. Дар шаҳри намунавии Форобӣ ҳамаи табақаҳои ахолӣ паҳлӯи ҳам хушу хурсандона кор ва зиндагӣ мекунанд. Олимони давраи навтарин А. Кребер, Коган, Шербина, Д. Лоренс, Т. Рейтер аз рӯи хусусиятҳояш таърифи гуногуни фарҳангро додаанд. Ба ақидаи Д.Кребер «Маданият — кулли фаъолияти ҷамъиятии ин­сон acт», аз нигоҳи Т.Рейтер бошад «Маданият чизҳои моддӣ ва ғайри моддии аз ҷониби инсон бунёд шуда» дониста мешавад. Д.Лоренс «Маданиятро рафтору кирдори ба қоидаву Қонун даровардашуда медонад». То имрӯз аз тарафи мутафакирони олам зиёда аз 300 намуд таърифи фарҳанг ба вудуд опарда шудааст. Ин таърифҳо давраҳои қадим, имрӯз ва ояндаро дар бар гирифта, метавонанд дар оянда инкор шаванд.

Ибораҳои некӣ, бофарҳанг, мардӣ, мехнатдустӣ, каҳрамоиӣ, хирадмандӣ, ватанпарварӣ хусусиятҳоеро нишон медиҳанд, ки фаъолияти хуби ба анҷом расонидаи инсонро мефаҳмонад. Инсон аввалин предметҳои мадании худро аз масолеҳҳои тайёри табиат сохта, оташу яроқҳои оташфишон, техникаи замонавӣ, қасрҳои боҳашамат ва ғайрахоро ихтироъ намудааст.

Ҳамаи ин комёбиҳо мақсаду мароми инсон буда, барои аз байн бурдани мушкилоти зиндагиаш нигаронида шудааст. Бо вувуди он, ки омӯзиши илми фарҳангшиносӣ дар замони муосир ба роҳ монда шуда бошад ҳам, предметҳои он аз давраҳои қадим дар илмҳои ивтимоиёт, санъат, фалсафа, забон, адабиёт, ахлоқ, ҳукуқ риёзиёт, таърих ҷуғрофия омӯхта, таҳқиқ карда шудаанд, то ба фанни мустауил табдил ёфтанаш фарҳангшиносеӣ илмҳои табиию вамъиятиро пурмазмунтар нигардонида, қимату мартабаи онҳоро баланд мебардошт.

Фарҳангшиносӣ барои пешрафти ҷомеа ва комёбиҳои инсоният дороӣ аҳамияти бузург мебошад, аз ин рӯ омӯзиши он имрӯзу оянда аз аҳамият холӣ нахохад буд.

НАЗАРИЯИ ФАРХАНГ ВА ИНЪИКОСИ ОН ДАР ИЛМИ ФАРХАНГШИНОСИ, Максад, вазифа ва мавзуи илми фархангшиноси, реферат, кори курси аз фархангшиноси бо забони точики